Editorial from 1910 published in The Svadeshabhimani critiques the role of certain publications in promoting religious hatred.
Susruthan
This article is part of an ongoing series examining the recently digitized archives of the short-lived yet formative early 20th-century Travancorean newspaper, The Svadeshabhimani.
The editorial titled, മതസ്പർദ്ധ (Religious Rivalry), published by The Svadeshabhimani on February 28, 1910 throws light on the way media plays a role in promoting religious hatred. The editor criticises the unethical practice of a newspaper named Subhashini that publishes articles pitting one community/caste/religion against another in the name of journalism.
The way the British administration dealt with the Indian press changed periodically through the course of their governance. The rise of nationalist publications and pamphlets that criticised the colonial rule threatened the administration. Many laws were implemented between 1908 and 1935 to stop the Indian press from becoming anti-British. Christopher Pinney argues that despite the existence of a criminal code that defined seditious material very broadly,1 the need for a new Press Act was the result of a rise in a politics termed, “cosmological politics” (Pinney 2009, 31). Cosmological politics imagined the past–both mythical and historical–as a code for the future of the nation. Print publications drew upon images of an imagined past, mostly from Hindu mythology, as an allegory for the present and for shaping an independent nation. The colonial government was anxious about the power of such coded images of gods and goddesses circulating along with pro-independence articles, aided by the rise and popularity of print technologies. Pinney also notes that the Act can be seen as a “war against metaphor” (Pinney 2009, 38). Thus, the Press Act of 1910 came into place to censor all forms of print publishing that generated unfavourable public sentiment. It did this by imposing a fee to be paid by all publications to the government as a security deposit which would be confiscated if they breached any of the provisions of the Act. V. Venkat Raman notes that the heavy fee led to the closure of many vernacular language publications (Raman 1999, 866). Thus, the Press Act invariably tightened government control and censorship over the freedom of the press.
The Svadeshabhimani’s editorial criticising the article in Subhashini, one of the notable publishers in Kerala at that time, for perpetrating a propagandist anti-Muslim sentiment allows us to explore another underlying narrative around the imposition of the Press Act. It reveals an atmosphere of religious hatred and Islamaphobia aided by an increase in print publications. As Pinney notes, cosmological politics often used stereotypical representations of the Hindu, Muslim and colonial administrators to instil nationalistic sentiments (2009). The way in which the editorial calls out a contemporary publication for fomenting religious rivalry offers valuable insight into journalistic practice, especially for our current times. It promotes a critical evaluation of publications that spread rumours and propaganda which incite communal rivalry and hatred.
The editorial encourages its modern-day readers to think about ideas of narrative control and the ways in which knowledge practices, such as print and modern-day networked media, influence our understanding of religion.
The idea of an “impartial history” also brings to mind changes being brought to the history curricula in India by removing the histories of the Delhi Sultanate rulers and the Mughal courts (Jaswal 2023). However, it also raises the question: Is there in fact an impartial history or an impartial historian? The Svadeshabhimani’s offence at Subhashini pitting the Brahmins and Nairs of Travancore against each other, while based on the latter’s lack of ethics, also makes us wonder about the underlying politics that govern all forms of media institutions.
The editorial calls out the veil of neutrality that media publications hide under while promoting hateful and communal content. Published 114 years ago, the editorial hints at the idea of post-truth, where rumours become valid news. It is disheartening yet interesting to see the spreading of rumours to ignite religious rivalry had a similar DNA even a century ago!
References:
- Jaswal, Srishti (2023). ‘Mughals, RSS, evolution: Outrage as India edits school textbooks’. AlJazeera. April 29, 2023. https://www.aljazeera.com/news/2023/4/14/mughals-rss-evolution-outrage-as-india-edits-school-textbooks.
- Jo, D. G. (2002). ‘Diffusion of rumors on the Internet’. The Information Society Review, 2002, 77-95.
- Pinney, Christopher (2009). ‘Iatrogenic Religion and Politics’.Censorship in South Asia : Cultural Regulation from Sedition to Seduction, edited by Raminder Kaur and William Mazzarella, 29-62. Bloomington and Indianapolis: Indiana University Press.
- Raman, V. V. (1999). ‘THE INDIAN PRESS ACT OF 1910: THE PRESS AND PUBLIC OPINION AT CROSSROADS IN THE MADRAS PRESIDENCY 1910-1922’. Proceedings of the Indian History Congress, 60, 863–871. http://www.jstor.org/stable/44144157
മതസ്പർദ്ധ
[Published in The Svadeshabhimani February 28, 1910]
ഒരു ഗവൺമെന്‍റിനെതിരായി പ്രജകളെ ഇളക്കി കലഹമുണ്ടാക്കുക, ഗവൺമെന്‍റിനെപ്പറ്റി പ്രജകൾക്ക് വിശ്വാസമില്ലായ്മയും ഉണ്ടാക്കുക, പ്രജാസമൂഹത്തിൽ പെട്ടിരിക്കുന്ന നാനാജാതിക്കാരെയും നാനാമതക്കാരെയും തമ്മിൽ കലഹിപ്പിക്കുക, ഈ വിധത്തിലുള്ള ദുഷ്‌കൃത്യങ്ങളെല്ലാം വർത്തമാനപത്രങ്ങൾ മുഖേന ഇനിയും പ്രചരിക്കാതിരിക്കാനായി ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യൻ ഗവൺമെന്‍റ് ഇപ്പോൾ ഏർപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന പുതിയ പ്രസ്സാക്റ്റിനെ പുകഴ്ത്തുന്നതിലേക്കുള്ള ഉദ്യമത്തിൽ, തിരുവിതാംകൂറിൽ ബ്രാഹ്മണസമുദായത്തെ ജന്മശത്രുത്വത്തോടു കൂടി അധിക്ഷേപിക്കയും, ആ സമുദായക്കാരുടെ അഭ്യുദയോദ്യമങ്ങൾ മറ്റു സമുദായക്കാരെ, പ്രത്യേകിച്ചും നായർ സമുദായക്കാരെ ” നശിപ്പിക്കാനുള്ള ” ഉദ്ദേശ്യത്താൽ പ്രേരിപ്പിക്കപ്പെട്ടവയാണെന്നു നിരാധാരമായും ഭാവനാസൃഷ്ടമായും ഉള്ള അപവാദങ്ങൾ പുറപ്പെടുവിക്കയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു പത്രം, മുഹമ്മദീയർക്ക് ഹൃദയോദ്വേജകമായ ദുർഭാഷണങ്ങൾ ചെയ്തുതുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഇതിനെപ്പറ്റി ഞങ്ങൾ അത്ഭുതപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിലും അനുശോചിക്കാതെയിരിക്കാൻ നിവൃത്തിയില്ലെന്നു വന്നിരിക്കുന്നു. ദിവാൻ മിസ്റ്റർ രാജഗോപാലാചാരിയുടെ സ്തുതിപാഠകഗണത്തിൽ ഉൾപ്പെട്ടിട്ടോ മുമ്പു നിന്നിട്ടോ, നാട്ടുകാരുടെ മനസ്സിൽ തെറ്റായ ധാരണകളെ ഉണ്ടാക്കിയിട്ടില്ലായിരുന്നു എങ്കിൽ മേല്പടി പത്രത്തിൻെറ ജല്പനങ്ങളെപ്പറ്റി ജനങ്ങൾ ആരും അല്പവും വില വയ്ക്കുകയില്ലായിരുന്നു, എന്നു ഞങ്ങൾക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണ്; എന്നിരുന്നാലും, മുഹമ്മദീയരെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രസ്തുതമായ ദൂഷണങ്ങളിൽ ബ്രിട്ടീഷ് ഗവൺമെന്‍റിന്‍റെ ഭൃത്യന്മാരിൽ ഒരാളായ മിസ്റ്റർ രാജഗോപാലാചാരി അനുകൂലിയായിരിക്കയില്ലെന്നുള്ള വിചാരത്തെ ഉറപ്പിക്കുന്നതിന് ആവശ്യകത ഉള്ളതായി തോന്നുന്നതിനാലാണ് ഇതിനെപ്പറ്റി പറയേണ്ടിവന്നിരിക്കുന്നത്. “ക്രൂരന്മാരും മതഭ്രാന്തന്മാരും ആയ മുഹമ്മദീയരുടെ ഭരണം ഇതരജാതീയന്മാർക്ക് എത്രമാത്രം ആപൽകരമായിരുന്നു എന്ന് ചരിത്രം ഉപദേശിക്കുന്നു.”- കഴിഞ്ഞ വ്യാഴാഴ്ചയിലെ “സുഭാഷിണി ” യിൽ ‘ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യൻ പ്രസ്സ് നിയമ’ ത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പത്രാധിപ പ്രസംഗത്തിൽ പ്രസ്താവിച്ചുകാണുന്നുണ്ട്. ഇംഗ്ലീഷ് ജനങ്ങൾ ഇന്ത്യയുടെ ഭരണാധികാരികളായതിനാലുണ്ടായിട്ടുള്ള ഗുണങ്ങളെ വിവരിക്കുന്നതിൽ, വർണ്ണനയ്ക്ക് ശോഭ കൂട്ടുവാൻ വേണ്ടി മുഹമ്മദീയ ചക്രവർത്തികളെക്കുറിച്ചു നിന്ദാവഹമായ അഭിപ്രായം പറയേണ്ട ആവശ്യകത ഒന്നുമില്ലെന്ന് നിർമത്സരന്മാർ സമ്മതിക്കുന്നതാണല്ലോ.” സുഭാഷിണി ” മുഹമ്മദീയരെപ്പറ്റി പുറപ്പെടുവിച്ചിരിക്കുന്ന അഭിപ്രായം, പരമാർത്ഥത്തിനു വിരുദ്ധമായിട്ടുള്ളതാണെന്ന് മുഹമ്മദീയ ചക്രവർത്തികളുടെ ഭരണത്തെക്കുറിച്ച് നിഷ്‌പക്ഷപാതമായും സകല വിവരങ്ങളെയും നോക്കിയും ഗുണാഗുണനിരൂപണം ചെയ്തിട്ടുള്ള ചരിത്രകാരന്മാരുടെ പ്രബന്ധങ്ങൾ തെളിയിക്കുന്നതാകുന്നു എന്നുള്ളതിനെ വിസ്മരിക്കുവാൻ ആർക്കും സാധിക്കുമെന്ന് ഞങ്ങൾ വിചാരിക്കുന്നില്ല. അക്ബർ മുതലായ മഹാന്മാരായ മുഹമ്മദീയ ചക്രവർത്തികൾ പ്രജകളുടെ ക്ഷേമത്തെക്കരുതി എത്രയോ വിവേകപൂർവ്വം രാജധർമ്മത്തെ ആചരിച്ചുപോന്നു എന്നുള്ളത് പ്രസിദ്ധമായിട്ടുള്ള വസ്തുതകളാണ്. ഏതെങ്കിലും ഒരു ഭരണകർത്താവ് നിമിത്തം ഇതരദേശക്കാർക്കോ ഇതരജാതിക്കാർക്കോ ഉപദ്രവം തട്ടിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതേ അപവാദം ഇന്ന് ലോകത്തിൽ പരിഷ്‌കൃതങ്ങളെന്ന് ഗണിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഏതു രാജ്യക്കാരെപ്പറ്റിയും പറയുവാൻ കഴിയുന്നതേയുള്ളു. ഇന്ത്യയെ എന്നുവേണ്ട, അന്യമായ ഒരു രാജ്യത്തെ ആക്രമിച്ചു പിടിച്ചടക്കിയിട്ടുള്ള ഏതൊരു രാജ്യക്കാരും, തദ്ദേശീയർക്ക് ഉപദ്രവം തട്ടിക്കാതിരുന്നിട്ടില്ലെന്ന് ലോകചരിത്രം നമ്മെ അറിയിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെയിരിക്കെ ഇന്ത്യയിലെ ഭരണാധികാരത്തെ കൈവശപ്പെടുത്തിയിരുന്ന മറ്റു ജാതിക്കാരുടെയോ വർഗ്ഗക്കാരുടെയോ ഭരണതന്ത്രങ്ങൾ നിമിത്തം ഉണ്ടായിട്ടുള്ള ഗുണദോഷങ്ങളെ നിരൂപണത്തിനെടുക്കാതെ, മുഹമ്മദീയരെ മാത്രം അപഹാസപാത്രങ്ങളാക്കുന്നതിന് തുനിഞ്ഞത് വിവേകം ആണെന്ന് പറയുവാൻ കഴിയുകയില്ല. മുഹമ്മദീയ സമുദായം ബ്രിട്ടീഷ് ഗവൺമെന്‍റിനോട് ഏറ്റവും ഭക്തിയും വിശ്വാസവും ഉള്ളതും, ആ ഗവൺമെന്‍റിന്‍റെ ആദരത്തെ അർഹിച്ചിട്ടുള്ളതുമാണ്. മുഹമ്മദീയരെ ബ്രിട്ടീഷ് ഗവണ്മെന്‍റ് വിശേഷാൽ ബഹുമാനിക്കയും ചെയ്തുവരുന്നുണ്ട്; അവരുടെ ഉള്ളിൽ അസ്വസ്ഥത ജനിപ്പിക്കത്തക്ക യാതൊന്നും യാതൊരാളും പ്രവർത്തിക്കാതിരിക്കാൻ ആ ഗവണ്മെന്‍റ് കരുതൽ ചെയ്തുമിരിക്കുന്നു. തിരുവിതാംകൂർ രാജകുടുംബം കൂടെയും മുഹമ്മദീയരുടെ സഹായത്തിനു കടപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത് എത്രയോ പ്രഖ്യാതമാണ്. ഇങ്ങനെയൊക്കെയിരിക്കെ, ആ സമുദായക്കാർക്ക് രോഷജനകമായ വിധത്തിൽ അവരെ “ക്രൂരന്മാരും മതഭ്രാന്തന്മാരുമായ മുഹമ്മദീയർ” എന്ന് അധിക്ഷേപിച്ചത് വകതിരിവില്ലായ്മയുടെ ഫലം തന്നെയാണ്. ഇത്തരത്തിൽ സമുദായസ്പർദ്ധയും മതസ്പർദ്ധയും ഉണ്ടാക്കുന്നതിന് ഈ പത്രത്തിന് ഇനിയും എത്രകാലം അനുമതി നൽകുവാൻ വിചാരിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞങ്ങളറിയുന്നില്ല.
Note: This article was first published on www.svadesabhimani.com and has been republished with permission from the Vakkom Moulavi Foundation Trust (VMFT)
Note on the English translation: The English translation of the Svadeshabhimani editorial does not translate the second sentence completely. The Malayalam original points out that Subhashini bore a feeling of animosity against the Brahmin community in Travancore and spread false rumours that this community’s upliftment was against the welfare of other communities, especially the Nairs. The English translation just says that the newspaper stood against the progress of the Brahmin and Nair communities.
